Atiye: Türk seyircisinin suçu ne?

(7/10)

Burcu B. Bilgin

Uzun yerli dizilerden usanan seyircinin dijital platformları “kurtarıcı” olarak görmesi, özellikle Netflix’e yaramıştı.

İlk yerli içerikleri Hakan: Muhafız ile sınıfta kalan Netflix’in ikincisiyle bunu telafi edeceği umudunu taşıyan seyirci, dün Atiye ile tanıştı.

Başından şunu söyleyeyim; artık buradaki yöneticileri mi yanıltıyor bilmem ama Netflix, Türkiye’de popüler birkaç ismi dizilere koyarsak, bir de turistik, fantastik, azıcık gizem kokan konularla dizi çekersek “bu iş tamam” diye düşünüyor olmalı.

Hoş, kendi yapımları konusunda da her zaman After Life, Mindhunter ya da Dark üretemiyor Netflix. Kendi içeriklerinin büyük çoğunluğu da bizim Hakan: Muhafız’dan pek farklı değil.

Gelelim konumuz olan Atiye’ye, en başta iki soru kafamı karıştırıyor. Bunlardan ilki bu nasıl bir dizi ismi?

Sevenlerin 38 bin bölüm boyunca kavuşamadığı, mahallede çekirdek çitleyerek sevgilisinin camda yolunu gözleyen bir kız beklerken karşımıza esrarengiz bir ressam, hayatı karmaşık bir arkeolog ve Göbeklitepe çıkıyor.

Kaldı ki dizi, Şengül Boybaş’ın Dünyanın Uyanışı kitabından uyarlanmış. Bu isim neden konul(a)madı mesela?

İkincisi, Beren Saat’le çalışmadan önce bir Netflix yöneticisinin kendisinin herhangi bir performansını görmüşlüğü var mıdır?

Senelerdir Tuba Büyüküstün, Meryem Uzerli, Hazal Kaya ile uzayan “overrated aktrisler” listesiyle film/dizi yapmanın keşke bir sonu gelse.

Öykümüz, bir mezarlık sahnesiyle başlıyor ve akabinde protagonistimiz Atiye, kanlı, beyaz bir elbiseyle koşuyor. Öyle ki dizinin kalanında It, Us gibi bir öykü bekliyoruz, ama bir “bulamaç” buluyoruz.

İlk sahnelerden itibaren özellikle Göbeklitepe sekanslarında Outlander’dan fazlasıyla etkilenildiği de aşikar.

Hatırlatmak gerekirse Outlander da Claire’in diğer yüzyıla ilk gidişinde aynı beyaz elbiseyle yeşil kırlarda koştuğu meşhur sahnesiyle anımsanıyor.

Sonrasında Atiye’yi tanıyoruz ve bu tanımamız da yere esrarengiz bir figür çizmesi, ardından hemen Ozan rolündeki Metin Akdülger ile sevişmesiyle oluyor.

Tabii böylece bu sahne de bizim magazin basınına, “sosyal medyayı salladı”, “gündeme damga vurdu” gibi ucuz haberler kazandırmış oluyor.

Zaten RTÜK’ün artık ekranlardan cinselliği tamamen söküp almasından mütevellit bizim basın da böyle sahne gördü mü üstüne atlıyor.

Sonrasında ise arkeolog Erhan’ı (Mehmet Günsür) Göbeklitepe kazı alanında görüyoruz. Daha ilk sözleriyle birlikte ne kadar işine aşık, idealist biri olduğunu, babasının da aynı işte bir ekol olduğunu öğreniyoruz.

İlerleyen bölümlerde ailesiyle ilgili başka şeyler de öğreniyoruz ki kendisi bir nevi Batman.

Bu ilk sahnelerinde şu sözü dikkat çekiyor: “Gerçek arkeolojinin amacı aslında geleceği anlamaya çalışmaktır”. Ben burada “gerçek olmayan” arkeolojiyi merak ettim, biri yeşillendirirse sevinirim.

Bu arada, “Ben Indiana Jones değilim” diyerek de ilişkilendiririz diye çekinmişler, ama merak etmesinler o kült mertebeye erişmek zaten zor.

Bu arada Mehmet Günsür, daha kaç filmde ya da dizide aslında aynı karakteri alıp alıp oraya buraya taşıyormuşuz gibi oynayacak? (Bir okurum az önce, ‘Söyleşisinde izledim, gerçek hayatta da aynı’ diyor. Haklı)

Aşk Tesadüfleri Sever, Fi, İstanbul Kırmızısı, Unutursam Fısılda ve daha niceleri yıllar geçiyor, yollar geçiyor, o hep aynı.

Neyse, “gerçek arkeolog” Erhan bunları yaparken, Atiye ise öğretmendir, ama resim yapmak en büyük tutkusudur.

İşte tam bu aşamada zengin sevgilisi Ozan’la bir sergi salonunda görülür, kendisi ilk kişisel sergisini açmaktadır ve tüm resimler de o yere çizdiği figürdür.

Burası çok mühim, zenginlerin dünyası Yeşilçam filmlerindeki gibi sahtedir, halbuki arkeolog Erhan, “tertemiz ve idealist” dünyasında Göbeklitepe’de büyük çığır açacak bir şey bulacaktır.

Atiye ise ailesi ve zengin sevgilisi Ozan ile sergi kasmaktadır. Neyse ki Erhan’ı tanıyınca her şey değişik olacaktır.

Atiye’nin annesi rolünde gördüğümüz Başak Köklükaya ile Saat arasında sadece 10 yaş olması ise dizinin enteresan bir başka yönü.

Ancak bir parantez açalım ki Köklükaya, Melisa Şenolsun ve Metin Akdülger, kendi sahnelerindeki performanslarıyla öne çıkıyor.

Hikayenin Göbeklitepe ile İstanbul arasında gidip gelmesi ise dikkati dağıttığı gibi, Göbeklitepe etkisini de kırıyor.

Zaten ilerleyen bölümlerde de araya Nemrut, Şahmaran, başka efsaneler filan sokularak bu etki daha da bir kırılıyor, Mahsun Kırmızıgül’ün ilk dönem filmlerine benziyor.

Dizinin sinematografisi ise boz bulanık bir görüntü bulamacı. Karanlık demeye dilim varmadı, zira o zaman Dark ve Babylon Berlin gibi gerçekten karanlık atmosferli dizilere ayıp olacak.

Bu görüntü, dini içerikli kanallardaki evliyalı dizileri andırıyor. Ses kalitesi de öyle kötü ki Saat’in ne dediğini bazen İngilizce altyazıdan anladım.

Kendini Picasso sanan Atiye, anlaşılmadığından yakınırken, G.O.R.A’da Arif’e görünüp duran Garavel (Özkan Uğur) gibi bir teyze karşısına çıkıp duruyor.

Sonraları daha başkaları da çıkıyor ama aşırı spoilerlar vererek dizi keyfinizi kaçırmayayım.

Atiye, her yere çiziktirdiği sembolü görünce atlayıp Göbeklitepe’ye gidiyor ve “gerçek arkeolog” Erhan’la tanışıyor.

“Erhan beysiniz galiba” diyen Atiye’ye “sahici arkeolog”, “Erhan diyebilirsin” diyor. Samimi çocuk canım.

Çizdiği sembolün kazı alanındakiyle aynı olduğunu Erhan’a bir türlü anlatamayan Atiye’nin bu sahnedeki ses tonunu anlamak ise asla mümkün değil.

Yahu bir bilim adamıyla konuşmaya gelmişsin, sevgilisine bebek taklidi yapan kızlar gibi konuşuyorsun.

Atiye’nin otelinden Göbeklitepe civarına döndüğü sahnede ise Game of Thrones’un son sezonundaki gibi artık hiçbir şey göremez oluyoruz. Öyle böyle değil diyeyim size.

Bu olayların akabinde İstanbul’da evine dönen Atiye, kapısında hiç beklenmedik bir ziyaretçiyi buluyor. (Sahi Atiye adres vermiş miydi?)

Böylece Atiye’nin ne kadar mühim, kalpleri durduracak bir gizemin parçası olduğunu anlıyoruz. Hep beraber koro halinde acayip şekilde şunu merak ediyoruz: “Atiye, kimsin sen?”

Netice itibarıyla Atiye, eğer Göbeklitepe düzleminde kalsa ve başrolü için Saat ile Günsür seçilmese belki derlenip toplanabilecek bir dizi.

Ancak mevcut haliyle senaryo, Kenan Doğulu-Beren Saat evliliği kadar karmaşık görünüyor. Hatta onu izlemek daha heyecanlı. İkinci sezonunda nasıl toplanır pek bilemiyorum. (Dizi yani)

Kadronun geri kalanı içinde Köklükaya, Şenolsun ile Dülger gayet iyi oyunculuk sergiliyor. Meral Çetinkaya zaman zaman biraz “fazla” kalsa da dizinin parlayanlarından.

Görüntü ve ses kalitesi ise Netflix gibi bir dünya devinin imzasını taşıyan bir diziye yakışmıyor.

Finaliyle bir yerlere bağlanıyor ve belki kimi seyirciyi tatmin ediyor ama bir o kadar da soru işareti bırakıyor. Ancak kendi namıma ben kartımı “çok da beğenmiş değilim” diye işaretliyorum ve yeni sezonu izlemek de iştah yaratmıyor.

Sonuçta Atiye de bir Şahsiyet, Masum, 7Yüz, hatta Fi değil. Eğer boş vaktiniz varsa ve “Türk işi fantastik/gizem nasıl olur?” diyorsanız seyredebilirsiniz.