İstanbul İçin Son Çağrı: Bihter ile Behlül’ün tuhaf macerası

Burcu B. BİLGİN

(5.0.10)

Netflix’te yayınlanan Türkiye yapımı dizi ve filmler, popüler isimler üzerinden sürüklenmeye çalışılan, zayıf senaryolu işler olmaya devam ediyor.

Bu kapsama son günlerin üzerinde çok konuşulan projesi İstanbul İçin Son Çağrı adlı film de katıldı. Başrolünü yıllar önce ünlü yerli dizi Aşk-ı Memnu’da beraber kamera karşısına geçen Kıvanç Tatlıtuğ ve Beren Saat’in üstlendiği yapımı sizler için izleyip değerlendirdim:

Yönetmenliğini Gönenç Uyanık’ın üstlendiği, senaryosunu Nuran Evren Şit’in kaleme aldığı filmin görüntü yönetmeni Gökhan Tiryaki.

Ana mekan olarak Amerika’nın düşler kenti New York’un seçildiği filmin açılış sekansında, havalimanında sarı bavulunu kaybeden Serin’in (Beren Saat), yardımına koşan Mehmet (Kıvanç Tatlıtuğ) aracılığı ile kayıp bagajına ulaşma çabasını izliyoruz.

Filmde karakterler çevresinde gördüğümüz yapay uyumsuzluk, dakika bir gol bir Mehmet’in, Serin’e “Aa Türk müsün?” demesi ile başlıyor. İstanbul uçağından inen ve alnında neredeyse “Ben Türk’üm,” yazan birine bu soruyu sormak bayağı anlamsız kaçıyor.

İkili, sarı bavulu aldığı belli olan kişinin peşinden Chinatown’a gidiyor. Elbette Çin Mahallesi’ndeki çekimlere her klasik New York filminde rastlandığı için “Alice Klişeler Diyarında” durumu sürüyor.

Filmin kurgusu ortasından net olarak ikiye ayrıldığı için ilk kısımda yeni tanışan ve valizi ertesi gün almaya gelecek yolcu sebebiyle aynı otele yerleşen çiftimizin birbirine hesapsızca yaklaşarak geçirdiği “çılgın geceye” tanıklık ediyoruz.

İstanbul İçin Son Çağrı’nın birinci dramatik dönüm noktası olan bavulun kaybından sonra senarist Şit’in yer yer Gün Doğmadan Önce ve Harry Sally İle Tanışınca başta gelmek üzere bir çok filmden esinlendiği sahneleri peş peşe görüyoruz.

Ancak filmin New York sekanslarındaki bu sahneler birbirinden o kadar ayrıksı ki birbirini izleyen bir bütünün parçaları olması gerekirken patchwork gibi parça parça duruyor.

Mantık hatalarıyla dolu bir sekansta ise otobüsten yanlış durakta inen Serin, kadın satıcısı junkie ve sermayesi iki hayat kadınıyla karşı karşıya kalıyor. Bu arada, Serin’in telefon ve cüzdanını da valizine koyduğunu, bu yüzden beş parasız ve telefonsuz koca şehirde gezdiğini not edelim.

Dekolte bir gece elbisesi ve yüksek topuklu ayakkabılarla bu tehlikeli mahallede turlayan Serin, Cüneyt Arkın gibi imdadına yetişen Mehmet sayesinde bir tehlikeyi daha atlatıyor.

Mehmet’in otobüste gitmesi, sonraki durağın nereye düştüğü, gittiği sokakta eliyle koymuş gibi Serin’i nasıl buluverdiği ise soru işareti olarak kalıyor.

Sıradaki uğrak noktası ise “orgazm taklidi” yarışması yapılan bir bar oluyor. Şans bu ya etkinliğin galibi de tabii ki baş kahramanımız Serin oluyor.

Tabii bu sahnede When Harry Met Sally/Harry Sally ile Tanışınca’da Meg Ryan’ın orgazm taklidiyle devleştiği sahneyi hatırlıyor ve “İşte bu iş böyle yapılırdı,” diyoruz.

Hazır ana akım kanallardaki cendereden kurtulmuşken oralarda yapılamayacak her türlü şeyin gerçekleştirildiği filmde esrarlı sigara içme, orgazm taklidi ve nihayet de sevişme sahnesini seyrediyoruz.

Kötü kurgu ve anlamsız sahneler bir de Beren Saat-Kıvanç Tatlıtuğ ikilisinin role girememe durumlarıyla perçinleniyor.

Beren Saat, yıllardır bir çok film ve dizi projesinin gözde ismi olmasına rağmen oyunculukta ileri gitmeyi şuraya bırakın nasıl oluyorsa geriye doğru gidiyor.

Aşk-ı Memnu dizisinde bundan daha iyi bir performans sergileyen oyuncu, özellikle filmin ilk yarısında yapay, yapmacık ve abartılı bir oyunculuğuyla karşımıza çıkıyor.

Tatlıtuğ’a gelince bu tip projelerde adeta “Beni bir salın,” kafasıyla boy gösteriyor. Yakamoz S-245, Boğa Boğa, Aşıklar Bayramı gibi Netflix filmlerinde de yer alan aktör, aslında çoktan bu gibi yapımları aşan bir oyunculuk potansiyeline sahip.

Ancak her nedense böyle filmleri tercih eden Tatlıtuğ, burada öyle huzursuz ve rahatsız bir oyunculuk sergiliyor ki “Bitse de gitsek,” havası izleyiciye de geçiyor. Rolüne ve yaşananlara sanki kendi de inanmıyor.

Hal böyle olunca da daha evvel Aşk-ı Memnu dizisinde iyi bir kimya sergileyen ve bu sebepten bir araya getirilen çiftin arasındaki uyum beklentisi, tam tersine organ naklinde dokunun vücudu reddetmesi gibi sonuçlanıyor.

Bu durumda da senaryonun seyirciyi çok şaşırtacağını zannettiği sürpriz de sinyalleri çok önceden verilen ve beklenen bir şeye dönüşüyor. Yani hiç kimse şaşırmıyor, zira hem senaryo hem de oyuncular tabiri caizse durumu önceden çaktırıyor.

Filmin aslında teker teker işlense enteresan malzeme olabilecek bir teması var ama bütünsel olarak birleşme olmuyor. İkinci yarıda ise Marriage Story filmindeki gibi bir çiftin ilişki anatomisine bakıyoruz.

Ancak her şey o kadar hızlı ve derinliksiz işleniyor ki mesele ekran karşısındakileri havalı, beyaz yakalıların eften püften sorunlarını izliyormuş havasına sokuyor.

Neticede takı tasarımında kariyer yapmak isteyen başarılı bir kadınla, hayallerini gerçekleştiremediği için onun hayatına kısılmış adamı izliyoruz, ama yarım yamalak.

Arada flash forwardlar aracılığı ile New York sekanslarına da dönünce tepe sersemi oluyoruz ve artık gerçekten ne seyrettiğimizi bilemiyoruz.

Yani çiftimiz, senaryoda verilmek istenenin aksine ne New York’ta her şeyi bir kenara bırakıp adam akıllı eğlenebiliyor ne de gerçekten aşırı bunalmış bir hayat sürdürüyor.

Tam tersine New York sahnelerinde kendilerini şöyle bir salmak yerine hala geçmişe takılı kalan konuşmalar yapıyorlar, geçmiş ilişkilerinde de pireyi deve yapıyorlar.

Sonuçta da film, dışarıdan ülkeye dönen hemen her vatandaşımızın kendine kendine söylediği “En güzeli yine bizim memleketimiz. Türkiye’den güzeli yok,” noktasına geliveriyor.

Kariyer sahibi olmaya, hayallerini gerçekleştirmeye çalışan protagonistin bu umutlarının bir çırpıda harcanması ise zannettikleri gibi hiç de romantik değil, aksine gayet cinsiyetçi ve erkek egemen toplumun dayatmalarının bir başka örneği.

İşin teknik kısmına geldiğimizde ise ışıl ışıl New York yerine bir çok sahnede çamur gibi bulanık görüntüleri izliyoruz. Bu sahnelerin ve kurgunun son derecede amatör olması da bu kadar yüksek bütçeli bir yapımda sırıtıyor.

Buradan dünyanın bir ucuna gideceksek, onca New York filmi içinde bizim vereceğimiz örneğin daha kalifiye olmasını beklerdik. Özellikle ara sokaklarda yapılan gece çekimleri tam bir hayal kırıklığı.

Netice itibarıyla tüm matematiğini Tatlıtuğ-Saat çiftinin kimyası, New York’un cazibesi ve senaryo içindeki şaşırtmaca üzerine kurmuş olan İstanbul İçin Son Çağrı, kurgusu bozuk senaryosu, oyuncuların uyuşmayan kimyası ve kötü oyunculuklarla sınıfta kalıyor.

Senaryodaki twist hiç şaşırtmadığı gibi önceden seziliyor ve keyif kaçırıyor. New York gibi eşsiz bir film platosu ise teknik sıkıntılar ve kötü kurgu yüzünden harcanıyor. Çok boş vaktiniz varsa ve beklentiyi fazla düşük tutarsanız izleyebilirsiniz.